جاب یاب|نیازمندیها،استخدام

مانور حضور در لاوگاردن دانشگاه




گزارشی از فعالیتهای جنبش دانشجویی حیا؛

«آنچه اینک پیش روی شماست، رنجنامه ای است از سوی جمعی از دانشجویان دانشگاه تهران در اعتراض به از بین رفتن فضای مناسب برای تحصیل و خلاقیت علمی، که بوسیله رفتار برخی از دانشجویان، در شکستن حریمها و هنجارهای اخلاقی و آداب اجتماعی، پدید آمده است.»

به گزارش جهان به نقل از رجا، اولین نامه ای که جمعی از دانشجویان دانشگاه تهران به فرهاد رهبر، رییس دانشگاه نوشتند اینطور شروع می‌شد. نامه‌ای که از وضعیت نابسامان حجاب و رعایت حریمهای اخلاقی در دانشگاه تهران گلایه می کرد و از رییس دانشگاه می خواست که به وظایف خود در این زمینه عمل کند. اما انجام ندادن اقدامات عملی و فقط انجام مصاحبه و برگزاری جلسه و شورا، باعث شد تا یک ماه بعد، یعنی اردیبهشت سال 89، دومین نامه هم خطاب به رییس دانشگاه تهران نوشته شود. در نامه دوم برخی از بندهای قانونی درباره وضعیت پوشش و مسئله اختلاط دانشجویان در دانشگاه‌ها به رییس دانشگاه یادآوری شده بود و باز هم از او خواسته بود که نسبت به اجرایی شدن این موارد قانونی اهتمام داشته باشد.

نامه نگاری‌ها به رییس دانشگاه تهران با این دو نامه پایان یافت اما کار دانشجویانی که این نامه ها را نوشته بودند تازه شروع شد. بچه‌های «جنبش دانشجویی حیا» سنگ بنای جنبش را در بند پایانی همان نامه اول گذاشته بودند؛ آنجا که نامه را با نوشتن بخشی از بند میم وصیتنامه امام خمینی(ره) به پایان بردند: «از آنچه در نظر شرع حرام و آنچه برخلاف مسیر ملت و کشور اسلامى و مخالف با حیثیت جمهورى اسلامى است به طور قاطع اگر جلوگیرى نشود، همه مسئول می‌باشند. و مردم و جوانان حزب اللهى اگر برخورد به یکى از امور مذکور نمودند به دستگاههاى مربوطه رجوع کنند و اگر آنان کوتاهى نمودند، خودشان مکلف به جلوگیرى هستند. خداوند تعالى مددکار همه باشد.» عمل به این بند از وصیتنامه امام باعث می‌شود که بچه های جنبش حیا دور هم جمع شوند و یا علی بگویند.


لبیک دانشجوهای با حیا به جنبش حیا


اصرار دارد که نامش را نیاورم. بیش از آنکه از این اصرارش بوی محافظه کاری بیاید می توان عطر تواضع را شنید. می گوید بنویس یکی از اعضای جنبش حیا. قبول می کنم و شروع می کنیم به گپ زدن. از شروع کار جنبش می گوید و دو نامه ای که به رییس دانشکاه نوشتند. می گوید «آن نامه‌ها شاید نتوانست مسئولین دانشگاه را به انجام وظایفشان در اجرای قانون مجبور کند اما فایده بزرگتری داشت، اینکه جمعی از بچه های دغدغه‌مند در حوزه عفاف را دور هم جمع کرد.» جمعی که او از انها صحبت می کند امروز از اکثر دانشگاههای تهران و حتی شهرستانها حضور دارند و برنامه ها را با هم پیگیری می کنند. می گوید «تقریبا شهریور سال 90 بود که مشورت کردنها و هدف گذاری ها به نتیجه رسید و کم کم جنبش حیا رسما شروع به کار کرد.»


ادامه می‌دهد: «بعد از اعلام موجودیت جنبش در دانشگاه تهران، بچه های دغدغه مند دانشگاه‌های دیگر و حتی حوزه های علمیه هم به سرعت کنار ما آمدند و یک جمع با انگیزه و پر انژی و البته با بصیرت تشکیل شد و کارهای خیلی خوب و زیادی انجام شد. هنوز هم منتظر پیوستن دوستان دیگر هستیم. حالا غیر از دانشگاه تهران، دانشجوهایی از دانشگاه‌های علم و صنعت، امیرکبیر، شریف، علوم پزشکی تهران، علامه طباطبایی هم عضو جنبش حیا هستند. بچه‌های جنبش همچنین با فعالین امر به معروف و نهی از منکر دانشگاه های امام صادق(ع) و شاهد و شهید بهشتی هم ارتباط دارند و حتی چند تا از شهرستان ها هم هستند که البته فعلا خیلی رسمی نشده‌اند.»


از او می پرسم چرا حیا؟ چرا مثلا جنبش عفاف و حجاب راه نیانداختید؟ می گوید«بی حیایی منشأ بی حجابی است. ما هم نمی خواستیم کارمان محدود به حجاب و عفاف شود و دوست داشتیم در همه زمینه ها که به منجر به بی حیایی می شود ورود داشته باشیم.» البته این استراتژی را خودشان نچیده اند. کلی با اساتید و علما مشورت کرده اند تا در نهایت رسیده اند به این.


مانور حضور در لاوگاردن دانشگاه!


از کارهایشان می پرسم. از اینکه آیا فعالیتهایشان به انتشار مطالب در اینترنت محدود می‌شود یا نه؟ جوابش منفی است و ادامه می دهد: «یکی از کارهای مهم ما مانور حضور است. به نظر ما دلیل اینکه بعضی از جاهای پاتوق بی حیایی شده است و رفتارهای نامناسب در انجا انجام می‌شود، عدم حضور افراد سالم و متدین است. ما این مکانها را در دانشگاهها شناسایی کردیم. مثلا در یک دانشگاه بوفه ای وجود دارد که مرکز تجمعات مختلط است. یا در یک دانشگاه قسمتی هست که اصلا به «لاو گاردن» معروف است! خلاصه اینجور مکان‌ها در دانشگاه‌های مختلف شناسایی شده اند و بچه های جنبش سعی می کنند با حضور مفید و هدفمند پیدا کردن در این مکانها کم‌کم فضای غالب را در آنجا تغییر دهند که اتفاقات خوبی هم افتاده است.»


وقتی سری به سایت جنبش می زنم یا صفحه جنبش را در گوگل پلاس مرور می کنم به خاطراتی بر می خورم که از امر به معروف میگویند. اعضای جنبش یا دیگران تجربیات خود را درباره امر به معروف و نهی از منکر ارسال کرده اند که بعضی هایشان واقعا جالب است. گوشه کنار سایت هم پر است از احکام و استفتائات درباره این واجب الهی. از او درباره همین سوال می کنم. اینکه امر به معروف و نهی از منکر کجای برنامه هایشان قرار دارد؟ می گوید: «ما وقتی به صحبتهای حضرت آقا مراجعه کردیم دیدیم ایشان بر تذکر لسانی خیلی تاکید دارند. اگر این کار در جامعه یک فرهنگ شود خیلی از نابهنجاری ها برطرف خواهد شد. ما هم سعی میکنم این فریضه را ترویج دهیم. در مانورهای حضورمان هم بچه ها اگر به مواردی برخورد کنند تذکر می دهند و رد می شوند. فقط تذکر لسانی و نه بیشتر.»


صحبتهایم با این عضو جنبش حیا اینطور تمام می شود که او می گوید: «جنس کار ما مثل نماز جماعت است. ما معتقدیم این کار این کار اقامه ی یک فرضه است که امام جماعت آن حضرت آقاست. ما هم به ایشان اقتدا کرده‌ایم و وارد میدان شده ایم تا حرفشان زمین نماند. ما آمده ایم تا یک جماعت بزرگ پشت سر ایشان تشکیل دهیم برای اقامه ی امر به معروف و نهی از منکر. واقعا ما هیچ کاری نکردیم. یعنی در برابر آن کاری که باید می کردیم خیلی ضعف داشتیم و کم کاری کردیم ولی آنقدر لطف خدا و فضل خدا شامل ما شده که بچه‌ها به امداد های الهی در این راه عادت کرده‌اند. این شعار نیست، یک حقیقت عینی است».